въристати

ВЪРИСТА|ТИ (2*), Ю, ѤТЬ гл. Вбегать, врываться силой:

градѹ же ѿ Римлѩнъ зѣло разарѩѥмѹ… сего ра(д)и бра(т)˫а на бра(т)ю || и ѹжици на ѹжикы съ орѹжьѥмь в домы въристахѹ, дрѹгъ ѹ дрѹга пищю исхытающе. (ἐχώρουν) ГА XIII–XIV, 161–162; жена же нъка˫а Мр҃ь˫а именемь… и<зъ> селъ въ градъ въбѣгши, и все именьѥ и брашно вънесъши в неи ѹбо насильници, всегда въристающе, || всегда и все испытахѹ. (εἰσπηδῶντες) Там же, 162а–б.